หมาป่ามีขนฤดูหนาวที่หนาแน่นและนุ่มมาก มี ขน ชั้นในที่ สั้น และขน ยาวที่หยาบก ร้าน ขนชั้นในส่วนใหญ่และขนยามบางส่วนจะหลุดร่วงในฤดูใบไม้ผลิและงอกขึ้นใหม่ในฤดูใบไม้ร่วง ขนที่ยาวที่สุดเกิดที่หลัง โดยเฉพาะบริเวณส่วนหน้าและคอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งขนยาวขึ้นบนไหล่และเกือบจะเป็นหงอนที่ส่วนบนของคอ ขนที่แก้มยาวและเป็นกระจุก หูมีขนสั้นปกคลุมและยื่นออกมาจากขน มีขนที่สั้น ยืดหยุ่น และอยู่ติดกันบนแขนขาตั้งแต่ข้อศอกลงไปถึงเส้นเอ็นบริเวณน่อง ขนฤดูหนาวมีความทนทานต่อความหนาวเย็นสูง หมาป่าในสภาพอากาศทางตอนเหนือสามารถพักผ่อนได้อย่างสบายในพื้นที่โล่งที่อุณหภูมิ −40 °C (−40 °F) โดยวางปากกระบอกปืนไว้ระหว่างขาหลังและปิดหน้าด้วยหาง ขนหมาป่าเป็นฉนวนที่ดีกว่าขนสุนัข และไม่จับตัวเป็นน้ำแข็งเมื่อลมหายใจอุ่นควบแน่น ในสภาพอากาศหนาวเย็น หมาป่า สามารถลดการไหลเวียนของเลือดบริเวณผิวหนังเพื่อรักษาความร้อนในร่างกาย ความอุ่นของแผ่นรองฝ่าเท้าถูกควบคุมโดยอิสระจากส่วนอื่นๆ ของร่างกาย และคงไว้เหนือ จุดเยือกแข็ง ของเนื้อเยื่อ ตรง ที่แผ่นรองสัมผัสกับน้ำแข็งและหิมะ ในสภาพอากาศอบอุ่น ขนจะหยาบและหายากกว่าหมาป่าทางเหนือ หมาป่าตัวเมียมักจะมีแขนขาที่เรียบกว่าตัวผู้ และโดยทั่วไปแล้วขนโดยรวมจะเรียบที่สุดเมื่ออายุมากขึ้น หมาป่าแก่โดยทั่วไปจะมีขนสีขาวที่ปลายหาง ข้างจมูก และที่หน้าผาก ขนฤดูหนาวจะคงอยู่ได้นานที่สุดโดยตัวเมียที่ให้นมบุตร แม้ว่าขนบริเวณจุกนมจะร่วงบ้างก็ตาม