การมองเห็นจึงยากที่จะฟื้นฟูอย่างเหลือเชื่อ และการได้รับฟังก์ชั่นการมองเห็นในระดับที่น่าพอใจนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แม้จะมีความก้าวหน้าอย่างมากในเทคโนโลยีการฟื้นฟูการมองเห็นแม้แต่การปลูกถ่ายการมองเห็นที่ดีที่สุดมักจะอนุญาตให้มีการมองเห็นเพียง 1/60 เท่านั้น ซึ่งในทางเทคนิคองค์การอนามัยโลก ยังจัดอยู่ในประเภท ตาบอด แม้ว่ารูปแบบการรับรู้แสงเพียงเล็กน้อยนี้จะก้าวหน้าไปมากแล้ว แต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะให้คนๆ หนึ่งใช้ชีวิตอย่างอิสระได้ ในขณะที่คนตาบอดทุกคนมีความคิดเป็นของตนเองว่าการฟื้นฟู สายตา ควรทำอย่างไรสำหรับพวกเขา แต่สิ่งที่โดนใจที่สุดคือเป้าหมายที่จะเพิ่มความเป็นอิสระโดยให้คนตาบอดสามารถเข้าถึงข้อมูลภาพได้มากขึ้น แต่สมองต้องการการมองเห็นเพื่อสิ่งนั้นหรือไม่? ไม่จำเป็น. นี่คือเหตุผลที่เราต้องใช้มุมมองที่แตกต่างในการฟื้นฟูสมรรถภาพทางประสาทสัมผัส ซึ่งมองว่าการมองเห็นเป็นส่วนหนึ่งของประสบการณ์หลายประสาทสัมผัสที่มากขึ้น ท้ายที่สุดแล้ว การรับรู้นั้นแทบจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับความรู้สึกเดียวเพียงอย่างเดียว แต่เกิดจากการผสมผสานของประสบการณ์ประสาทสัมผัสที่หลากหลาย ซึ่งประสาทสัมผัสของเรามีอิทธิพลต่อกันและกัน